Hartfalen (HF) is een ernstige chronische en progressieve aandoening die ontstaat doordat het hart zijn pompfunctie niet meer kan vervullen. In bijna de helft van de gevallen is de linkerventrikelejectiefractie gepreserveerd. Dan spreken we van HF met gepreserveerde ejectiefractie (HF-PEF). Uit verschillende epidemiologische studies blijkt dat de prevalentie van HF-PEF de laatste twee decennia alarmerend is toegenomen, met ongeveer 1% per jaar. De prevalentie zou zelfs die van HF-REF (HF met gereduceerde ejectiefractie) kunnen overstijgen, en dit zou in de toekomst de predominante vorm van HF kunnen worden. Hoewel de algemene prognose en het functieverlies van patiënten met HF-PEF vergelijkbaar zijn met die van patiënten met HF-REF is nog altijd weinig bekend over de pathofysiologie van deze entiteit. De diagnose van hartfalen met gepreserveerde ejectiefractie is vaak moeilijk om te stellen en steunt op de integratie van tal van variabelen. Echocardiografie en bepaling van de natriuretische peptiden spelen daarbij een cruciale rol. De resultaten van de studies belichten de beperkingen van de huidige behandelingen en rechtvaardigen de voortzetting van het onderzoek om een beter inzicht te krijgen in de verschillen tussen de pathofysiologie van dit syndroom en van HF met gereduceerde linkerventrikelfunctie. Een vroege identificatie van de risicopatiënten blijft essentieel. HF-PEF heeft niet alleen een hoge kostprijs, maar weegt ook zwaar op de levenskwaliteit van de patiënten (vooral ouderen), met verlies van autonomie en het ongemak van herhaaldelijke ziekenhuisopnames.
Wenst u hierover meer te lezen, dan verwijzen wij u graag naar de integrale tekst.
